„Marynara i fryzura…”

   Co będzie jeśli:

• zemdleję przed salą egzaminacyjną
• zapomnę dowodu i mnie nie wpuszczą na egzamin
• przy otwieraniu podrę arkusz
• źle zakoduję odpowiedzi na angielskim
• jakiegoś idiotę złapią na ściąganiu (wtedy automatycznie przerywany jest egzamin wszystkim piszącym na sali)
• 
  

     Myślę, że nie tylko ja zadaję sobie dziś takie pytania. Matura is coming i znając życie połowa maturzystów cierpi w tym momencie na bezsenność.

     Matura zawsze wydawała się taka odległa. Kiedy byłam mała i wracając ze szkoły do domu mijałam soczkujących się abiturientów wydawali mi się oni tacy dorośli. Egzamin dojrzałości zawsze był dla mnie tak odległy.

     Nawet kiedy zaczynałam naukę w liceum, a nauczyciele od pierwszego tygodnia nauki straszyli nas tymi egzaminami to każdy machał na to ręką. "Jest jeszcze tyle czasu!"

   W drugiej klasie była taka harówka, że nikt nawet nie myślał o maturze. Będąc w klasie humanistycznej więcej czasu siedziałam nad chemią, fizyką, matematyką, geografią i biologią niż nad historią czy polskim. Naukę niektórych spośród wymienionych wcześniej przedmiotów kończyłam właśnie po drugim roku nauki w szkole i trzeba było przysiąść żeby świadectwo maturalne jakoś wyglądało.

     Wakacje przed klasą maturalną to praca(sezonowa) i jednocześnie świadomość, że już mniej niż rok dzieli mnie od tego koszmaru.

    Wrzesień to wypełnianie deklaracji i pierwsze zajęcia fakultatywne z wybranych przedmiotów. Potem to już nawet niewiem kiedy to wszystko minęło. Nauka poloneza, święta, studniówka, ferie, święta i wreszcie final countdown. 

     Tak na dobrą sprawę nie do końca dociera do mnie, że to już w poniedziałek. To znaczy mam takie przebłyski paniki i nachodzą mnie wypunktowane wyżej myśli, ale po chwili mijają samoistnie.

     Moja babcia mówi, że mam już zostawić te książki w spokoju. "Co ma być to będzie, twój los i tak od dawna jest gdzieś tam zapisany, więc jeśli masz zdać na tyle czy tyle procent to tak się stanie bez względu na to ile będziesz się uczyć".

     Dość filozoficzne podejście, ale coś w tym jest.

  A co ja się tam będę martwić. Przecież to tylko egzamin, który musi zdać każdy licealista. Większości się udaje i to nawet z wynikami, które gwarantują sukces w procesie rekrutacyjnym na studia. Skoro innym się udało to dlaczego mnie nie?

   Czas uruchomić pozytywne myślenie :)

„To już jest koniec”, a jednocześnie początek

   Kwietniowy słoneczny poranek. Przed wejściem na szkolną halę sportową stoi pokaźna grupa wygalowanych trzecioklasistów. Dziewczyny w białych bluzkach z długim rękawem i długich czarnych kieckach, chłopacy w czarnych garniturach. Tym ostatnim można, a nawet powinno się współczuć, zważywszy na to, przechodzący ulicą ludzie paradują na krótkim rękawku. No cóż - zarządzenie dyrekcji - "stroje studniówkowe" (tak, na studniówce obowiązywały właśnie takie stroje). Oczywiście dyrektorka nikomu by głowy nie urwała, gdyby ubrał się jakoś inaczej, jednak nikt nie zdecydował się na taki krok. Koniec końców szkoła ma 150 lat, a to do czegoś zobowiązuje. Tradycja to tradycja. Na co dzień pełna różnorodność - od różowych tipsiar, hiphopowców do irokezów i emo. Ktoś zarzucił mi, że pomyliłam kontynenty pisząc o cheerleaderkach i koszykarzach, bo to realia amerykańskich szkół. Kto nie wierzy nie musi ;) Najważniejsze, iż ja wiem, że to prawda.
   W każdym razie oczekujący na wejście na pewno robili wrażenie. Galowe stroje dodawały pewnego rodzaju dostojności. Poza tym uczniowie byli ustawieni w pary, jakby tego było mało - klasami i zgodnie z numerami w dzienniku.
    W tym momencie wracają wspomnienia, a konkretnie dzień ślubowania. Ta sama hala, te same osoby, takie samo ustawienie. Stroje może trochę mniej uroczyste, dziewczyny raczej bez makijażu, a chłopacy raczej bez zarostu. Wtedy w zasadzie nie znaliśmy się. Ja osobiście nie kojarzyłam nawet imion ludzi z klasy (o nazwiskach nauczycieli nie wspomnę). Wszyscy byli zdenerwowani, bo mieliśmy uroczyście wejść na salę i ładnie się ustawić. Wchodzenie na halę ćwiczyliśmy dzień wcześniej, a musztra była maglowana od pierwszych zajęć przysposobienia obronnego. Poza tym kwestia kocenia. Wiadomo, że drugoklasiści nie kazaliby nam jeść Whiskasa, bo na hali było pełno rodziców i nauczycieli, ale świadomość tego, że można się zbłaźnić przed taką ilością osób była nie bez znaczenia. Pocieszający był fakt, że tylko losowe wybrane osoby dostąpiły tego wątpliwego zaszczytu.
   Teraz atmosfera była zupełnie inna. Znaliśmy się jak łyse konie, bo trochę w tym liceum razem przeżyliśmy. Zero stresu, tylko niecierpliwe oczekiwanie na wejście "bo już nogi bolą od stania".
   Wreszcie zaczęło się. Pominę opis nudnej dwugodzinnej uroczystości. Każdy wie jak wygląda zakończenie roku. To w klasie maturalnej specjalnie nie różni się od innych. No, może tym, że na koniec liceum każdy dostał świadectwo od dyrektorki, a nie tylko szpanujący świadectwem z biało - czerwonym paskiem.
   Gdy po raz ostatni rozeszliśmy się do klas coś do mnie dotarło.
   Kurcze, tyle lat człowiek chodził do szkoły, a tu nagle koniec. Nie będzie już siadania w ławkach, odrabiania prac domowych, odpowiadania przy tablicy. Koniec też z nerwowym chowaniem ściąg do piórnika, prośbami o przełożenie sprawdzianu, graniem w statki na nudnych lekcjach i wieloma innymi rzeczami, które kojarzą się ze szkołą. A co jest z tego wszystkiego najlepsze? Kiedyś człowiek symulował chorobę, wagarował, zwalniał się i robił dosłownie wszystko, aby do szkoły nie chodzić. A teraz? W pierwszy poniedziałek po zakończeniu roku najchętniej spakowałabym plecak i poszła na 8 godzin do tego budzącego grozę budynku.
   Dociera wreszcie do człowieka, że coś się skończyło. Szkolna rzeczywistość, w której egzystowałeś przez 12 lat nagle staje się tylko wspomnieniem. Jakie to dziwne...
   Chyba tu w pewnym sensie zaczyna się dorosłość. Nie dowód czy prawo jazdy w kieszeni, nie magiczna bariera 18 lat. Dopiero koniec szkoły.
   Teraz matura, papiery na studia i się zacznie. Wynajęcie mieszkania z ekipą, kucie do sesji, samodzielność. To mój scenariusz, bo doskonale sobie zdaję sprawę, że u kogoś innego będzie to praca, studia zaoczne, założenie rodziny...
   Ludzie z klasy rozproszą się po całym kraju. Kolejne spotkanie w takim gronie najwcześniej za 10 lat. Wtedy pewnie i tak wszyscy się nie stawią. Kogoś zatrzyma praca, jakieś zlecenie, chore dziecko w domu, ważny wyjazd. Niektórzy pewnie będą mieli problem żeby się rozpoznać po tak długim okresie rozłąki.
   Zastanawiam się jak będzie wyglądało moje życie za 10 lat. Gdzie i jako kto będę pracować, będę w związku czy singlem, szczęśliwa czy nie?
   Czas pokaże...